7 september 2018

Ik rijd het parkeerterrein op en parkeer mijn auto. Ik observeer de mensen die naar binnen gaan en naar buiten komen. Allemaal met hun eigen verhaal. Wat wordt mijn verhaal? Wat krijg ik zo te horen?

De mammapoli

Ik loop het ziekenhuis binnen, de mammapoli op. Ik had werkelijk nog nooit van de naam gehoord: mammapoli. Ik vind het meer een naam voor een afdeling waar mamma’s liggen met pasgeboren babytjes. De tijd van pasgeboren babytjes ligt echter al een tijdje achter mij. In plaats van een plek van euforisch nieuw geluk van pasgeboren wondertjes, is de mammapoli een afdeling van verdriet, ongeloof, hoop en wanhoop, waar alle zorg rondom borstkanker plaatsvindt. Het is 7 september 2018 als ik de mammapoli oploop voor het eindoordeel. Voor de uitslagen. Voor mijn diagnose.

Daar zat ik dan op 7 september op de mamapoli. Alleen. Geen idee waarom ik alleen ben gegaan om de uitslag te ontvangen van een levensbedreigende diagnose, mocht het zo zijn. Waarschijnlijk omdat ik gewend ben dingen alleen te doen. Ik voelde me sterk genoeg het nieuws, goed of slecht, alleen aan te horen. Ik was ook niet echt gespannen. Ook al had ik na de onderzoeken op 5 september al wel een vermoeden welke mededeling ik zou krijgen. “Mevrouw van Hove”, mijn naam werd geroepen. Ik liep het kamertje binnen. “U heeft borstkanker. Een tumor van 5x5 cm, agressief en snelgroeiend. U moet snel worden behandeld.”  

Ik heb de bodem diep geraakt

6 bewogen jaren

7 september 2018 is vandaag alweer 6 jaar geleden. 6 bewogen jaren. Wat een hoop is er gebeurd in die jaren. Wat een hel is het geweest. Wat ben ik diep gegaan. Ik heb werkelijk de bodem geraakt. Ik ben afgedaald naar de diepste krochten van mijn ziel. Met name tijdens het na-traject. Ik had geen idee meer wie ik was en wat ik nog kon. Daardoor ben ik een totaal andere vrouw geworden. Getransformeerd. Ten goede. Dat vind ik althans. Hahaha.

5 jaar geleden werd ik weggestuurd met de mededeling dat mijn behandeltraject erop zat (ook al heb ik daarna nog 5 operaties ondergaan en mogelijk nog één te gaan) en dat ik 35% kans heb dat de kanker terugkomt. De vraag “ben je nu schoon?” die vaak aan mij is gesteld de afgelopen 5 jaren, daar kan ik dus eigenlijk geen antwoord op geven. Want ik weet het niet. Ik heb echter altijd geloofd in de 65% dat het niet terugkomt. En zo heb ik geleefd. Ik heb geen dag in angst geleefd dat het terugkomt. In angst leven is niet leven. Dat is overleven.

Er zijn nu 5 jaren verstreken, na de behandelperiode van ruim een jaar. De belangrijke 5 jaars-termijn. Eigenlijk mag ik de vlag uithangen. Ik leef nog! Die 35% kans op recidief is nu een lager percentage. Geen idee hoeveel. Dat interesseert mij ook niet. Het zijn maar statistieken. Wat heb ik eraan? Ik ga er gewoon vanuit dat ik voorlopig blijf leven. Waarom zou ik mijn leven zwaarder maken door angst te hebben over een mogelijke terugkeer? Dat doe ik dus niet. Geen dag.

Sprong in het diepe door mega transformatie

Vandaag, op 7 september 2024 staat mijn geliefde huis dus te koop en heb ik de eerste 2 bezichtigingen gehad. Ik ga springen. In het diepe. Met bestemming onbekend. Dat durf ik door wat ik heb meegemaakt en geleerd sinds die 7 september 2018. Al kom ik nog genoeg tegen om aan te gaan in dit proces en zijn er plotselinge emoties die doorvoeld mogen worden. It's an never ending proces. Maar ik heb nu mijn bewustzijn over mijn gedachten en stemmetje en de tools van PSYCH-K®, Sedona, Ademwerk, Joe Dispenza, innerlijk kindwerk, etc om dat allemaal aan te gaan. Iedere dag luister ik wel een youtube podcast van dr. Joe. Zo inspirerend.

Het is een enorme stap die ik waarschijnlijk niet had durven nemen als ik de afgelopen jaren niet zo’n mega transformatie had doorgemaakt. Als ik niet de ongelooflijk intense bewustzijnsreis had gemaakt die ik de afgelopen jaren heb gemaakt. Het heeft mijn ogen geopend. Het heeft mij zoveel mooie inzichten gegeven. Het heeft mij zoveel geleerd. Over mijzelf, over hoe ik en iedereen het leven leeft op basis van programmeringen en overtuigingen. In angsten en vastklampen aan ‘zekerheid’ en 'veiligheid'. Binnen een opgelegd systeem. Presteren, beter, mooier, meer. Met een innerlijke stemmetje dat de meeste tijd lelijk tegen jezelf praat. Waardoor je dingen niet doet die je wel zou willen doen. Of jezelf naar beneden haalt. Je onzeker maakt. Of juist groot. Pleast uit angst voor afwijzing of het niet goed te doen. Triggers, projecties, pleasen,(ver)oordelen... het is allemaal in jezelf te vinden. Niet in de buitenwereld. Als je het maar wilt onderzoeken, aankijken en doorvoelen.

Ik noem ons ook wel een samenleving van wandelende hoofden. In je hoofd leven in plaats vanuit wat je voelt. Je gedachten die met je aan de haal gaan en hele verhalen verzinnen in je hoofd. Die gewoon niet waar zijn. Gedachten gaan over het verleden of over de toekomst. Je leeft niet in het nu als je in gedachten bent.

Die gedachten roepen weer gevoelens op en emoties. En zo kun je met je negatieve gedachten jezelf steeds in die neerwaartse spiraal houden, of niet doen wat je graag zou willen doen. Als ik al die gedachten en belemmerende overtuigingen van mij zou geloven zou ik niet durven doen wat ik ga doen. Dan zou ik niet mijn huis te koop hebben gezet en niet vandaag op 7 september die 2 bezichtigingen hebben gehad! In je gedachten kan er van alles fout gaan, maar het zijn maar (negatieve) gedachten. Het is niet de realiteit! Je gedachten kunnen je maken of breken. Je mind is zooo sterk.

Het mooie is: je kan die gedachten en gevoelens over jezelf observeren, doorvoelen, loslaten en transformeren. Ze niet geloven. Lachen om de verhalen in je hoofd. Zodat je in een positieve flow komt. Je kan dat innerlijke stemmetje observeren en het zien voor wat het is en er niet naar luisteren (maar bedanken voor het advies). Je kan iedere weerstand en belemmerende overtuiging transformeren in een ondersteunende overtuiging. Het is zo mega fijn als je beseft en leert dat jij zelfleiderschap hebt over ALLES wat er in jou afspeelt. Dat jij je eigen geluk en innerlijke rust creëert. En niemand anders. Het is een voortdurend en continuerend leerproces. Het is zo rustgevend die kalmte in jezelf te ervaren, ook al zitten zaken tegen, ook al gaan zaken nog niet zoals je wilt, ook al zijn er uitdagingen. En geloof me, die heb ik meer dan genoeg! Het geeft je een enorme veerkracht, waardoor het voelt alsof je de hele wereld aan kan.

De kanker heeft mij iets prachtigs en positiefs gebracht... mijzelf

Ontwaken uit de ratrace

Hoe mooi is het dat uit die vreselijke diagnose, uit de confrontatie met de eindigheid van mijn leven op 7 september 2018, uit het ontzettend zware behandeltraject en uit het nog heftigere en intensere mentale en emotionele na-kanker traject, iets heel moois is voortgekomen. Een bewust-zijn van mijzelf en alles dat daarbij hoort. Ik heb leren voelen en luisteren naar wat mijn lichaam mij vertelt. Als je luistert naar het fluisteren van je lichaam, dan hoeft het niet te schreeuwen. Dan is er geen kanker, burn-out of andere heftige ziekte of lichamelijke ongemak nodig om je tot stilstand te brengen en te reflecteren op je leven.

Ik had een wake-up call nodig om te ontwaken uit de ratrace. Laat dat voor jou niet het geval zijn. Het ratrace leven brengt je in een voortdurende staat van overleven. Je staat continu 'aan'. Dat zorgt voor een overprikkeld zenuwstelsel. Wanneer is het genoeg? Wat ga jij doen om uit de ratrace te stappen? Hoe zou jij je leven willen leven? Wat komt er als eerste in je op? Dát is waar jij voor mag gaan. Go for it!

De kanker heeft mij dus iets prachtigs en positiefs gebracht. Mijzelf. Bewust-zijn. En het lef om 6 jaar later voor mijzelf en mijn hoogste waarde te kiezen: Vrijheid. Ik ga mijn verlangen realiseren om te wonen in een land met blauwe luchten, zon en een relaxte energie. Wat een vrijheid!

Daphne 3.0 durft in het diepe te springen

LEEF! En doe wat je altijd al wilde doen.

Vanuit die nieuwe ik, Daphne 3.0, durf ik nu in het diepe te springen. Mijn huis te verkopen en op avontuur te gaan naar het buitenland. Alles onzeker. De controle loslaten. Leven in vertrouwen. Dat had ik voorheen niet gedurfd. Omdat ik toen geen weet had van hoe ik om kon gaan met de belemmerende overtuigingen die je weerhouden van ... heel veel.

Niets is zeker in het leven. Je kan morgen de diagnose kanker krijgen. Of een andere ziekte. Of aangereden worden. Je kan je baan verliezen of je partner. Er kan van alles gebeuren. Het leven is nou eenmaal geen lineair pad. Het leven zit vol vol uitdagingen, verrassingen en onverwachte wendingen. Dus LEEF! En doe wat je altijd al wilde doen.

Durf jij je droom te realiseren? Waar word je echt blij van? Waar gaat je hart sneller van kloppen? Wat wil je echt? Wat weerhoud je om dat te gaan doen? Ik ben benieuwd wat er allemaal aan mitsen en maren en dus belemmerende overtuigingen naar boven komen. En die, lieve jij, zijn er om te doorvoelen, los te laten en te transformeren. Zodat ook jij gaat doen wat je altijd al hebt willen doen. Dat hoeft geen stap naar het buitenland te zijn. Dat kan zijn meer tijd alleen doorbrengen, op salsales gaan, dat muziekinstrument gaan leren spelen, de pelgrimsroute lopen naar Santiago de Compostela, een andere baan... Whatever wat jou blij maakt! Waarom wachten? Dat geschikte moment komt nooit.

7 september ... de dag dat mijn leven en ik voorgoed veranderden.

Liefs

Daphne