Ik wil niet langer wat ik altijd kreeg. Ik wil zon, blauwe luchten en lekkere temperaturen. Ik wil een minder hectisch bestaan. Ik wil leven, zoals het leven vanuit mijn optiek bedoelt is. Een makkelijke beslissing? Neeeeee. Ik laat tenslotte 3 dochters, mijn ouders en mijn sociale netwerk achter. Maar uit het oog is niet uit het hart. Mijn zo geliefde huis, waar ik al 26 jaar woon, mag ik verkopen. Ik laat veel achter en ga op pad met alleen een koffer om mijn nieuwe levensbestemming te vinden. Een koffer en mijzelf. Een onzeker avontuur dat alle kanten op kan gaan.

Groot verlangen en grote dromen

Al heel lang heb ik het verlangen te overwinteren in een warm land met blauwe luchten en een minder hectisch bestaan dan in Nederland. Een land met een andere manier van leven en in het leven staan. In een regenachtig ratracend land hangt toch een andere energie dan in een zonnig Manana-land. 

Zon, warmte en blauwe luchten

Ik ben niet gemaakt voor de Nederlandse winters. Sowieso niet voor het onbestendige Nederlandse klimaat. Die regen, blèh. De meeste mensen zijn met mooi weer vrolijker en relaxter. Dat zie ik om mij heen en dat is trouwens ook bewezen. Wist je dat je de aanmaak van endorfine stimuleert bij blootstelling aan de zon? Endorfine zorgt voor meer energie en een euforisch gevoel. Maar ook serotonine en cafeïne worden gestimuleerd door het zonnetje. Deze stoffen laten onrust verdwijnen en zorgen ervoor dat je vrolijker bent. En niet te vergeten is de zon de belangrijkste bron van vitamine D. Door zon, warmte en blauwe luchten straal, sprankel en floreer ik. Mijn energielevel stijgt en de vrolijkheid spat ervanaf. Mijn mentale en fysieke gesteldheid is in optima forma. Mijn hele zijnstoestand en uitstraling is anders. Gemakkelijk geluk noem ik dat. Je krijgt het gewoon cadeau. Gratis en voor niets. Hoef je niets voor te doen. Dus waarom dat niet iedere dag voelen als dat kan!

Mijn droom alleen verwezenlijken

Mijn verlangen om te overwinteren in een warm land met zon zit al heel lang in mij. Mijn droom was ooit om dat samen met een geliefde te doen. Aangezien die geliefde nu nog niet op mijn pad is gekomen, kan ik daarop blijven wachten maar dan blijft mijn droom een droom en niets meer dan dat. Dromen, échte verlangens, zijn er om te verwezenlijken. En dus heb ik een paar maanden geleden besloten om alleen voor mijn droom te gaan. Mijn droom heb ik dus bijgesteld: in plaats van dit avontuur samen met een partner aan te gaan, ga ik dit alleen doen. Alleen. Met me, myself and I. Wooooo. Rete spannend. Totaal out of my comfortzone. Engggggg. Ik ga dit alleen doen en wow wat een kracht en vertrouwen geeft me dat.

Om het nog spannender te maken en alle angsten en belemmerende overtuigingen in mijzelf lekker naar boven te laten komen, ga ik nog een stap verder: ik ga niet alleen om te overwinteren. Ik heb besloten alles in Nederland achter mij te laten en een nieuw bestaan op te gaan bouwen ergens in een land met zon en blauwe luchten. Waar? Dat weet ik nog niet. En dát maakt het nog spannender dan spannend :-).

Kanker bracht mij een andere kijk op het leven

Kanker was mijn wake-up call

7 september is het 6 jaar geleden dat ik de diagnose kanker kreeg. Ik bleek een grote agressieve en snelgroeiende tumor van 5 cm in mijn rechterborst te hebben. Borstkanker graad 3, de zwaarste gradatie van borstkanker die er is. Geen hormonale borstkanker, maar Her2Neu+, een eiwitgevoelige BK. Van een vrouw die midden in het leven stond werd ik plotsklaps een patiënt. Mijn drukke, leuke maar ratrace leven  stond ineens stil. Ik belandde van de ene op de andere dag in een rollercoaster van diagnoses, behandelplannen, (vreselijke en soms zeer pijnlijke) onderzoeken, (tegenvallende en te lang durende) uitslagen, ziekenhuis in en uit. Zoveel vreemde mensen die allemaal aan mijn borst zaten. De erotiek van mijn borsten ging er snel van af. Hahaha. Ik werd kaal en een borst werd geamputeerd (en direct gereconstrueerd). Mijn gevoel van vrouwelijkheid en eigenwaarde werd zwaar op de proef gesteld.

Na de behandelperiode wist ik niet meer wie ik was. Want alles dat ik voor de kanker dacht te zijn, was er nu niet meer. Ik bleek mijzelf voorheen te identificeren met eigenschappen, kwaliteiten en capaciteiten die er nu niet meer waren. Maar wie was ik dan wel?

Een wake-up call. Dat is zoals ik het nu zie. Een wake-up call in mijn leven als ratracende vrouw, als wandelend hoofd, niet luisterend naar de signalen van mijn lichaam en walsend over of misschien niet eens toegang hebbend tot mijn pure gevoel. Kanker bracht mij een andere kijk op mijn leven. Op het leven in het algemeen. Op de wereld. Op het systeem waarin we leven. Hoe ik die 'kankertijd' heb beleefd kun je lezen op www.kankertijd.nl. Rauw en puur beschreef ik destijds mijn ervaringen, ook al zie ik nu 5/6 jaar later sommige dingen die ik toen beschreef anders door nieuwe inzichten en leerprocessen.

Intense, loodzware, mooie innerlijke bewust-zijnsreis

Nu bijna 6 jaar later gaat het goed met mij. Yessss, het gaat heel goed met mij. Een loodzware chemo, immunotherapie, een borstbesparende operatie, een borstamputatie met directe reconstructie en 6 operaties verder, gaat het goed met mij. Eigenlijk beter dan ooit. Daar heb ik wel wat voor moeten doen! Ik heb een intense innerlijke bewustzijnsreis achter de rug. Nou ja, achter de rug... Het proces van bewust-zijn is een continuerend en evoluerend proces.

Het afpellen van alle lagen met programmeringen, patronen, overlevingsmechanismes, copingsmechanismes en (belemmerende) overtuigingen is geen sinecure. Dat is diepgaan en jezelf aankijken in alles dat je denkt te zijn, denkt, doet, ervaart, voelt en zegt. In het nu. Enorme zelfreflectie. En zelfleiderschap. Alleen jij hebt invloed op je gedachten, emoties, gevoelens, triggers, irritaties, pijnen, verdriet, vreugde, geluk en liefde voor jezelf. Jij creëert je eigen leven met al je gedachten, gevoelens en emoties. Je mindset is de krachtigste tool die je bezit voor een gelukkig leven. Niemand anders is verantwoordelijk voor hoe jij je voelt. Dan zou je een ander wel heel veel macht geven. Niemand kan jou onzeker maken als die onzekerheid niet in jou zit. Toch projecteren we vaak onze eigen (kind)pijnen en onzekerheden op een ander of iets anders buiten onszelf. Dat is gemakkelijker dan diep in jezelf onderzoeken waar die pijn of onzekerheid vandaan komt. Vaak beseffen we ook niet dat we dat doen. Ons nare gevoel komt door hem of haar, of door dit of dat. We weten gewoon niet dat het een pijnpunt in onszelf is. Ik wist het in ieder geval niet. Al die inzichten hebben van mij een ander mens gemaakt. Het is een zwaar maar mooi proces en het houdt nooit op. De innerlijke rust en kalmte die ik nu in mij voel en het besef dat ALLES in mijzelf te vinden is, maakt mij zo enorm sterk en krachtig. Niemand is verantwoordelijkheid voor mijn geluk. Alleen ikzelf.

En dus mag ik nu zelf de keuze maken om te vertrekken. Om mijn dromen na te jagen. Om mijn gevoel en hart te volgen. Omdat morgen alles anders kan zijn. Ik heb immers aan den lijve ondervonden hoe kwetsbaar je bent en hoe je leven ineens over kan zijn. Als het zover is dat mijn ziel dit aardse leven verlaat, wil ik geen spijt hebben van wat ik zo graag wilde maar niet heb gedaan. Ik ga voor mijn droom! Ook al voelt het rete eng en mag ik de (belemmerende) overtuigingen die onder dit thema zitten in mijzelf aankijken en aangaan.

Ik heb straks geen fysieke en materiële basis meer, behalve de basis in mijzelf

Belemmerende overtuigingen en angsten

Ik loop tegen tal van belemmerende overtuigingen en angsten aan waarom ik niet mijn huis te koop zou zetten en niet zou moeten vertrekken. Het stemmetje in mijn hoofd dat mij in mijn comfortzone wil houden wist iedere keer weer redenen te bedenken waarom ik het vooral niet moet doen. Maar het gaat er juist om waarom ik het wél mag doen. Mijn hart volgen. Mijn verlangens realiseren. Een onbekende toekomst. Onbekend geluk.

Iedere keer als ik maar dacht aan het te koop zetten van mijn oh zo geliefde huis, waar ik al 26 jaar heel fijn woon, kreeg ik een enorme steen in mijn maag. Niet een beetje, maar huge. Zo'n steen die je hele maag vult. Geen steen, maar een hunnebed. Ik durfde de stap niet te zetten. En dat is nou net waar ik doorheen mocht gaan. Gelukkig heb ik daar mijn PSYCH-K® en Sedona methode vaardigheden voor om los te laten en angsten en belemmeringen te transformeren. Én mijn ademhalingskennis. Deze methoden slepen mij er echt doorheen.

Nieuwe stappen zijn spannend en eng. Brengen allerlei emoties, gevoelens en overtuigingen naar boven. Maar daarin zit nou juist de groei om dat aan te gaan. Anders blijf je altijd zitten waar je zit (en verroert je niet) en blijf je doen wat je altijd deed. Lekker veilig. Dat verkiezen veel mensen van nature boven het onzekere aangaan. Dat zit in ons. Ook al biedt dat onzekere ongekende mogelijkheden en groei. Ook al zorgt het voor het realiseren van je dromen. Daarom hebben zoveel mensen spijt op hun sterfbed dat ze niet hebben gedaan wat ze altijd graag wilden doen.

Ik kan je zeggen dat het heeeeel spannend is om de beslissing te maken om uit Nederland te vertrekken en alles, maar dan ook echt alles achter mij te laten. Mijn dochters. Mijn ouders. Geen thuis meer. Geen fysieke en materiële basis meer, behalve de basis in mijzelf. Bovendien mag ik de extra uitdaging in mijzelf aangaan dat ik nog niet weet waar mijn nieuwe thuisbasis gaat zijn. Er zijn zoveel landen met zon en blauwe luchten. Met allemaal hun eigen voor- en nadelen. Ik neig wel heel erg naar Spanje, de Costa Blanca, maar ik houd alle mogelijkheden open. Ook investeren in een project in Mexico is een optie. Alles is mogelijk!

Ik mag dus als een nomad op pad, zonder vaste woon- of verblijfplaats, levend uit een koffer ... en vertrouwen hebben in wat er op mijn pad komt. Wat een avontuur op mijn, bijna, 55e!

Ik kijk mijn angsten aan en ga naar mijn dieper liggende overtuigingen. Het huis geeft mij een gevoel van veiligheid en zekerheid. Vanuit een bewust perspectief is dat een schijnveiligheid, maar diep in mij zit de programmering dat mijn huis mij veiligheid verschaft. Bovendien verschaft het mij een thuis. Maar home is where the heart is. Ik heb die overtuiging mogen transformeren. Nu voelt het goed. Ik heb innerlijke rust en ben kalm met betrekking tot de verkoop van mijn huis. Dat is echt een mega transformatie.

De onrust over een toekomst waarin nog helemaal niets vaststaat steekt echt nog wel af en toe de kop op. Ook zullen er emoties loskomen bij het echt te koop komen van mijn huis. Dat is ook normaal. Het is een proces van loslaten. Toelaten wat je voelt, er doorheen gaan en never the why uit het oog verliezen.

Dromen najagen zonder illusies

Geen illusies, wel dromen najagen

Ik idealiseer vertrekken uit Nederland en ergens anders een nieuwe toekomst opbouwen niet. Integendeel! Ik voorzie heel veel moois. Iedere dag opstaan met zon is voor mij al ultiem geluk. Net zoals weggaan uit de hectiek van Nederland. Maar ik besef ook dat ik mijzelf zal gaan tegenkomen. Ik zal mij soms alleen voelen. Ik zal teleurstellingen, tegenslagen en uitdagingen op mijn pad krijgen. Ik zal naast alle hoogtepunten ook dieptepunten hebben. Ik zal gaan vallen en weer opstaan. Maar is dat niet het leven? Is dat niet wat het leven is. Ik heb door alle uitdagingen in mijn leven een enorme veerkracht gekregen. Ik kan dit! Nobody said it was easy.

Mensen hebben op hun sterfbed spijt van de dingen die ze niet hebben gedaan

Als ik het niet doe en niet probeer, dan zal ik altijd dat verlangen houden. Dan zal ik op mijn sterfbed wellicht zeggen, had ik maar ... Tenslotte is de nummer 1 spijt op het sterfbed: de spijt om niet te hebben gedaan wat diegene heel graag had willen doen. De nummer 2 spijt is teveel te hebben geleefd naar de verwachtingen van anderen. Als ik naar iedereen zou luisteren die haken en ogen ziet en hun belemmerende overtuigingen overtuigingen om niet te gaan op mij projecteren, dan zou ik never ever meer durven gaan. Maar ik luister naar mijn innerlijke stem (inclusief de belemmerende overtuigingen die ik aan mag gaan). Mijn verlangen. Mijn droom. En dat is wat telt. Niet de verwachtingen van anderen. Ik leef mijn leven. Niemand anders staat in mijn schoenen. Niemand heeft mijn leven geleefd en meegemaakt wat ik heb meegemaakt. Niemand voelt wat ik voel. Niemand ervaart wat ik ervaar. Want ik ben ik. Niemand creëert mijn leven. Just me.

Niemand weet wat de toekomst brengt

Daarnaast: ik vertrek nu. Dat wil niet zeggen dat ik nooit meer terugkeer naar Nederland. Wie weet ben ik binnen een jaar weer terug of gedeeltelijk, misschien na 5 jaar of misschien nooit meer. Nobody knows what the future brings. Ik heb altijd de keuze om terug te gaan. Dan ben ik in ieder geval mijn droom achterna gegaan en heb ik het tenminste geprobeerd! Het is geen falen als ik terugkom. Ik volg mijn hart en wat op dit moment goed voelt. In het nu. Volgend jaar of volgende maand kan het anders voelen. Als er ooit kleinkinderen komen zal ik misschien dichterbij willen wonen. Of misschien wonen mijn kinderen dan ook wel waar ik woon. De toekomst zal het uitwijzen.

Sowieso zal ik geregeld naar Nederland terugkomen om mijn dochters en ouders te knuffelen. Ik verdwijn niet van de aardbodem. En heb iedere dag de keuze om te doen wat goed voelt voor mij.

Ik zie het als een enorme groei dat ik deze stap durf te nemen. Het is een enorm mentaal en emotioneel proces. Er is moed en lef voor nodig. Ik zie mij alleen maar meer groeien en bloeien gedurende dit proces. Juist in de frictie zit de groei.

Mijn reis gaat mij zoveel brengen. Het is de controle loslaten, vertrouwen hebben en go with the flow. Wat zal er allemaal op mijn pad komen? Wat gaat het leven mij allemaal brengen?

Bloggen over het vertrekproces en mijn ervaringen

Deze eerste blog over mijn vertrekproces is een beetje lang geworden. Understatement. Hahaha. Vorige maand poste ik iets in de Facebook groep 'Alleen op avontuur' en kreeg daar over de 600 likes op en meer dan 250 reacties. Mensen vonden mijn verhaal inspirerend, mijn beslissing moedig en getuigen van lef. Mensen gaven aan deze stap ook te willen maken maar nog niet te durven. Velen vroegen mij te bloggen en mijn stappen en avonturen te delen. Dat zette mij aan het denken. Wil ik net zoals in mijn kankertijd mijn proces kwetsbaar en open delen? Wil ik mijzelf blootgeven? Wil en kan ik hier tijd voor maken? Ben ik sterk genoeg en helemaal bij mijzelf, om ook hierin de buitenwereld die soms meent vervelende reacties te moeten geven, mij niet te laten raken en beïnvloeden. Kan ik dat? Ik denk het wel. Het is tenslotte mijn proces waar ik over schrijf. Als een ander daar moeite mee heeft, op welke manier dan ook, dan mag hij/zij lekker doorscrollen. Het is ook gelijk het weer aangaan van een dieper liggende angst van afwijzing. Hahaha, zo blijf je groeien.

In mijn Human Design staat o.a. dat ik op deze wereld ben om te inspireren. Ik vind het authentiek om niet alleen het mooie, maar ook het kwetsbare te laten zien. En de uitdagingen, frustraties en moeilijkheden die op mijn pad komen. Naast alle mooie momenten. Ik vind het mooi om het échte proces te laten zien en niet alleen maar de rozengeur en maneschijn. Ik vind het mooi om mijn rauwheid en puurheid te laten zien. In alle kwetsbaarheid. Ik zie kwetsbaarheid als kracht. Dus heb ik besloten dat ik ga bloggen over het proces en alles dat daarbij komt kijken. En uiteraard over al mijn ervaringen mbt mijn vertrek! Het bloggen is een voornemen en ik ga zien of het goed blijft voelen. Ik wil alleen nog maar dingen doen die goed voelen.

Waar plaats je dan zo'n blog? Nou voorlopig even op deze website die hevig aan vernieuwing toe is.