Afscheid van mijn poes Coco

Maatje voor Coco en Pippa

Van zowel Coco als Pippa hebben de eigenaresse van Pippa en ik het gevoel dat ze zich alleen voelen. Dat ze een maatje missen. Dus hoe verdrietig ik het ook vind dat ik afscheid van haar moet nemen, ik denk dat Coco gelukkiger gaat zijn met een maatje. Sinds de laatste kitten van Coco begin augustus weg is gegaan, miauwt ze meer. Coco liep al veel achter mij aan, maar nu volgt ze mij helemaal overal. Zelfs tot in de wc. Ik ben zo'n wcganger die de deur op een kier laat staan (trust me, niet bij jou :-)), en dan zie ik ineens een pootje om de deur komen die de deur verder opent. Hahaha. Als ik de tuin in ga, gaat ze mee. Maar zodra ik naar binnen ga, hobbelt ze achter mij aan naar binnen. 's - morgens miauwt ze voor de keukendeur, zodra ze boven geluiden hoort. Voordat ze kittens kreeg deed ze dat niet. Ik denk dus dat Coco echt een maatje mist. Ragdolls zijn hele sociale katten en willen graag gezelschap. Daarnaast zijn katten nachtdieren. Heel de nacht alleen zijn is ook niet leuk. Vandaar dat ik een oproep heb gedaan voor een nieuw gouden mandje mét een poes. Daar heeft de eigenaresse van Pippa op gereageerd. We vinden het beiden erg spannend. Want gaat het klikken tussen die twee? Langzaam laten wennen aan elkaars geur en dan pas in elkaars gezelschap. We hopen dat we beiden poezen heel blij maken met een maatje, maar de poezen zullen zelf beslissen of dat ook daadwerkelijk zo zal zijn.

Het zal alleen zijn in huis zonder Coco. En zonder Aimée. Ik ga naast Aimée, ook Coco zeker missen. Slik. Weer die natte ogen. Wat een rollercoaster is de weg naar een leven onder blauwe luchten, zon en in warme temperaturen. Wat moet ik een hoop loslaten.

Update op 4 oktober

Vandaag is het 4 oktober en sta ik op met een verdrietig gevoel. Vandaag moet ik afscheid nemen van mijn lieve poes Coco die mij overal achtervolgt. Ik kan het nog niet goed bevatten dat ze er straks niet meer is. Rond half 2 wordt ze opgehaald. Nu nog maar even knuffelen met haar. Pfffff.

Update op 5 oktober

Gisteren heb ik afscheid genomen van mijn lieve Coco. Daarbij moest ik wel een traantje laten. Coco is in een heel warm nieuw nest terecht gekomen. Ze liep al gelijk parmantig rond met haar staart in de lucht in een vraagteken, een teken dat ze zich prettig voelt. Ook ging ze een dutje doen, hetgeen katten zeker niet doen als ze zich niet op hun gemak voelen. Vannacht Is het ook goed gegaan. Vandaag is ze voorgesteld aan Pippa (na bij elkaar dekentjes te hebben gelegd met hun geur). Dat ging nog gepaard met grommen en blazen. Heel normaal trouwens. Ben benieuwd hoe dat zich gaat ontwikkelen. Het is stil in huis zonder Coco. Ik mis haar welkom in de ochtend. En toen ik gisteravond alleen op de bank zat miste ik haar heerlijke aanwezigheid op mijn schoot. Het ziet ernaar uit dat ze het heel goed gaat hebben en zich al helemaal op haar gemak voelt in haar nieuwe huisje, dus dat maakt me blij. Nu nog vriendinnetjes worden met Pippa :-)

Happy en vol vertrouwen

Doordat mijn blogs de headlines belichten van de stappen op weg naar het realiseren van mijn droom, lijkt het alsof ik er continu af lig. Hahaha. Dat is geenszins het geval. Je hoeft geen plek voor me te regelen in een psychiatrische instelling. Huis te koop. Afscheid van mijn dochter. Afscheid van Coco. Tranen ... Het zijn momentopnamen die ik beschrijf omdat ze impact hebben. Ik kan zeggen dat ik me super goed voel. Vol vertrouwen, krachtig en zin in mijn avontuur. Ik voel me gelukkig en dankbaar. Iedere dag zet ik stapjes op weg naar mijn droom. En dat voelt goeoeoeoeoeoeoed!

Geniet ... en nooit met mate!

Liefs

Daphne