Zelf de bezichtigingen doen

Ik heb geen twijfel gehad of ik mijn huis snel zou verkopen. In deze overspannen markt is er meer vraag dan aanbod. Alhoewel dat in de prijsklasse van mijn huis wel minder is dan in de meer gewilde prijsklasses en ik na de eerste twee weken het aantal bezichtigingen tegen vond vallen. Ik heb toen, voor ik geloof € 195,-, mijn huis op Funda in the picture gezet hetgeen een goede move was. Het aantal views steeg enorm en ook het aantal bezichtigingen nam toe.

Er zullen vast voordelen zitten aan het inschakelen van een makelaar, maar ik vond het zelf doen van de bezichtigingen erg leuk en prettig om te doen. Ik hoefde mijn huis niet steeds uit en ik leerde de kijkers kennen. Die dachten in het begin vaak dat ik de makelaar was. Als ze er dan achter kwamen dat ik de eigenaresse was vonden ze dat super leuk. Ik heb ook erg veel complimenten gekregen over mijn enthousiaste rondleidingen met uitgebreide uitleg. Zo'n goede rondleiding hadden ze van een makelaar nog niet gehad. Hahaha. Wie kent het huis met alle voors en tegens nou beter dan de eigenaar!

Ik had gelijk een klik met de huidige koper. Hij is een uur blijven hangen en je zag en voelde helemaal aan hem dat hij zich gelijk thuis voelde in mijn huis. Dat zei hij ook. Zijn zwangere vriendin kon er niet bij zijn en 2 weken later zijn ze samen komen kijken. Natuurlijk wil je een goede prijs voor je huis hebben, maar voor mij voelt het ook super goed dat dit stel, net zoals ik (wij) dat ooit heb(ben) gedaan, hier hun leven samen met hun eerste kindje gaan opbouwen. Het is tijd om plaats te maken voor een nieuwe generatie. Een nieuw gezinnetje. Bij hun bod hebben ze mij een ontroerende tekst geschreven. Slim, maar ik voelde dat het oprecht was. Het huis gaat volledig worden omgetoverd tot een droomhuis. Onherkenbaar mooi verwacht ik. Ik ga zeker nog eens kijken als het af is. We hebben leuk contact.

Als je de controle loslaat en je overgeeft aan het leven, komen er vaak betere opties op je pad dan je soms zelf had kunnen bedenken.

Overdracht huis

25 februari is de overdracht van het huis. 26 februari stap ik waarschijnlijk op het vliegtuig. Op weg naar de zon in Spanje. Ik kan niet wachten gezien de mistroostige, grijze, grauwe, natte bedoening hier. Je zou er depressief van worden. Is het niet van het weer dan is het wel van alle angstpraat en angstberichtgeving in de media, die ik dan dus ook niet meer volg (ik geloof dat al minstens 10% van de bevolking aan de anti-depressiva zit. Het wordt dan ook te pas en te onpas voorgeschreven. Zelfs aan 21 jarige jong volwassenen met maag/darm klachten en totaal geen depressieve klachten. Jong volwassenen in de bloei van hun leven maak je zo verslaafd en transformeren zo tot afgevlakte mensen. Zelfs aan mij werd het onlangs geadviseerd om een betere focus/concentratie te krijgen (hello chemobrein/menopauze), terwijl ik prima in mijn velletje zit. Bizar! Altijd zelf blijven nadenken wat wel of niet goed is voor je. De farmacie is een enorm verdienmodel). De winter is niet mijn favorite time of year (understatement). Frisheid en blauwe luchten met een zonnetje kunnen mij nog wel bekoren, maar dit weer is wel heel deprimerend. Gelukkig heb ik een fijn vooruitzicht.

Eigenlijk wilde ik eind van het jaar de overdracht van mijn huis laten plaatsvinden. Dat zou dan zo rond nu zijn. Maar in de onderhandeling boden de kopers meer als de oplevering eind februari zou zijn. Nou was dat geld niet zozeer voor mij de reden om akkoord te gaan met een latere overdracht. Want ik loop 2 maanden rente mis van een investering die ik nu pas 2 maanden later kan doen en al met al scheelt dat niet zoveel. Toen zij kwamen met hun tegenvoorstel voelde ik vrijwel direct: eind februari voelt zooooveel beter. Ik voelde direct een opluchting. Het moest gewoon zo zijn. Als je de controle loslaat en je overgeeft aan het leven komen er vaak betere opties op je pad dan je soms zelf had kunnen bedenken. Ik kan dan weliswaar pas later weg en mijn reis naar Thailand mag ik daardoor nog even uitstellen... maar de druk om in december mijn huis leeg te hebben, Kerst en O&N nog in Nederland te zijn zonder woonruimte en alles voor die tijd te moeten hebben geregeld was toch niet het ideale scenario. Dus is het scenario ten goede gewijzigd. Overgeven aan het proces voelt zo goed.

Plannen gewijzigd

Naast dat ik mijn reis naar Thailand uitstel, is ook mijn plan om in 2025 al echt te emigreren gewijzigd. Ik had in mijn hoofd dat dat moest. Ook gezien alle veranderende omstandigheden in Europa. Ik heb dat losgelaten. Ik woon nu de eerste 2 maanden van 2025 nog in Nederland. Ik zal in 2025 ook regelmatig terugkomen naar Nederland voor verjaardagen van de meisjes en ouders en andere gebeurtenissen waar ik bij wil zijn. Ik zal voldoende in Nederland zijn om nog inwoner van Nederland te blijven en ook nog hier belastingplichtig te zijn. Niet dat dat nou zo'n fijn vooruitzicht is, maar omdat ik nog niet weet in welk land ik wil gaan wonen is het wel even praktisch. Bovendien onderga ik volgens jaar waarschijnlijk helaas toch nogmaals een operatie en voelt het goed om nog in Nederland verzekerd te zijn.

2025 wordt mijn oriëntatiejaar. Ik ga eerst een paar maanden naar Spanje, maar mag daar niet langer dan 183 dagen verblijven om geen resident te worden en daar belastingplichtig te zijn. Ik zal dus sowieso ook naar andere landen gaan, maar dat was toch al het plan. Wellicht dat ik september/oktober van het leven ga proeven in Portugal en november/december naar Playa del Carmen en Tulum in Mexico. Het WakahChan Project begint dan vorm te krijgen en ik ben reuze benieuwd. Ik kijk ernaar uit om daar te gaan kijken. Deze podcast maakte mij extra enthousiast. Januari 2026 is het plan om naar Thailand te gaan. Maar ook in deze planning staat niets vast. Ik laat het over aan hoe het komt. Het loopt zoals het loopt. Ik ga het leven echt leven. Misschien ontmoet ik wel leuke mensen die in Italië wonen of Griekenland en ga ik daar eerst kijken ipv Portugal. Ik zie de meest fantastische accommodaties voorbij komen op de prachtigste plekken. Misschien bevalt Mexico zo goed dat ik daar ook in januari en februari nog blijf. Niets staat vast. Ik kijk wat er op mijn pad komt en dat voelt heerlijk.

29 november 55 jaar

29 november werd ik 55. En weet je wat? Ik vind het geweldig. Het voelt alsof ik een nieuw leven ga beginnen vol nieuwe kansen op mijn 55e. 55 vond ik vroeger oud klinken. Maar ik voel mij helemaal niet oud. Ach ja, alles gaat wat meer hangen en zakken, ik heb wat meer rimpeltjes, mijn gewrichten lijken wel van oud ijzer en ik ontkom niet aan de nodige menopauze verschijnselen (daar hebben ze tegenwoordig bio identieke hormonen voor, waarvoor ik morgen op gesprek ga!), maar ik heb een gevoel van vrijheid en geluk dat ik niet kan omschrijven. Een gevoel dat ik op mijn 55e eindelijk kan zijn wie ik wil zijn en mag leven zoals ik wil leven. Daarbij ontkom je niet aan de nodige oordelen en afwijzing uit je omgeving. Ook het inzicht dat ik bepaalde dingen anders had kunnen aanpakken. Het hoort er allemaal bij. Geen glans zonder wrijving. Het zijn de uitdagingen in het leven die je mag facen en waarin de groei zit. Niet altijd even gemakkelijk, soms ronduit pijnlijk en verdrietig, maar het is part of the process. Net zoals de projecties en angsten van mensen op mijn avontuur. Het is niet van mij.

20 december, verjaardag Romy

Morgen is mijn oudste meissie jarig. 25 jaar alweer. Wat kunnen je kinderen je toch vervullen met liefde en trots. Ze heeft zich ontwikkeld tot zo'n mooie, wijze, bewuste, slimme, ondernemende, vrolijke, empathische jongedame. We hebben de mooiste gesprekken samen. Morgen gaan we samen lunchen, waarna ze een 25 birthday dinner heeft in het huis van haar vader met vele vriendinnen, met liefde klaargemaakt door 3 vrienden. Hoe geweldig is dat!

Sterfdag omi

Op de verjaardag van mijn dochter sta ik ook altijd even stil bij de sterfdag van mijn omi. Het moest blijkbaar zo zijn dat het heengaan van mijn omi en de geboorte van mijn eerste dochter Romy op dezelfde dag plaatsvonden. Hoe dubbel ook, het heeft ook iets moois in zich. Mijn omi die er veel voor ons was toen ik klein was, omdat mijn moeder als gescheiden, alleenstaande moeder, moest werken. Iets dat nog niet veel voorkwam in die tijd. Mijn broertje en ik waren de enigen die overbleven op school waar we aten met de leerkrachten. Volgens mij gingen we iedere dinsdag bij omi lunchen en woensdag daar logeren. Dat deden we graag. Ik heb hele fijne herinneringen aan mijn omi.

Bij het opruimen van de spullen in mijn huis kwam ik gisteren omi's rouwkaart tegen. En de speech die ik voor haar had geschreven. Toeval bestaat niet dat ik haar rouwkaart 2 dagen voor haar 25e overlijdensdatum moest tegenkomen. Ik heb het 25 jaar niet gezien. Ook de speech van mijn moeder zat in het mapje. Ik kon vanwege de bevalling niet bij haar afscheid zijn. Mijn speech is door iemand anders voorgelezen. In mijn hart was ik erbij, met mijn pasgeboren kindje in mijn armen. Bij het lezen van de speeches kwam er veel verdriet los. Verdriet dat ik destijds amper heb toegelaten vanwege de tegengestelde vreugde om de geboorte van mijn eerste kindje. Ik heb lekker even een heerlijk potje gehuild om omi. Verlate rouw. Op de één of andere manier heb ik het gevoel dat ze bij mij is. Een soort van beschermengel. Dat voelt goed.

Het mooie is dat ik in de speech van mijn moeder een spreuk las die ik vanaf de 'kankertijd' die ik doormaakte, ben gaan leven:

” Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen.

Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen.

Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien”

Ik had geen idee van die spreuk in de speech van mijn moeder. Hoe mooi dat dit mijn levensmotto is geworden...

Ik heb de moed om te veranderen wat ik kan veranderen door voor een nieuw leven te kiezen met blauwe luchten, zon, warmte en het goede leven te gaan leven.

Ik heb de moed om mijn cirkel en leven hier te doorbreken.

Ik heb de moed om uit het systeemdenken en de ratrace te stappen.

Ik heb de moed mijn dierbaren en alles hier achter te laten en te vertrouwen op de verbinding en de liefde (waarbij beeldbellen en regelmatige vluchten naar Nederland (of zij naar mij) een ondersteunende gedachte zijn).

Ik heb de moed om mijn illusionaire veiligheid en zekerheid los te laten en die te vinden in mijzelf (in plaats van in een huis, spullen, mensen en omgeving).

Ik heb de moed te gaan voor een toekomst waarin niets vaststaat en alles onzeker is. Vertrouwen is the key.

En als er dingen op mijn pad komen die ik niet kan veranderen, dan accepteer ik die.

Leef ik dan mijn spreuk of niet?