Nieuwe stek in de stad

Zaterdag hebben we Aimée verhuisd naar haar nieuwe stek in het centrum van Rotterdam. 4 hoog, zonder lift. Gelukkig had ze flink wat mannelijke kracht uitgenodigd om alle zware spullen zoals bed, tafel, bank, kasten, etc naar boven te tillen. De vrouwen mochten o.a. haar 15 vuilniszakken met kleding en schoenen naar boven sjouwen en daar een plekje voor vinden. Van wie zou ze dat toch hebben? Ook al heb ik de laatste jaren weinig schoenen en kleding meer gekocht, mijn schoenenlades en kledingkasten puilen ook uit. Nadeel van niets weg kunnen doen. Voordeel van nog steeds dezelfde maat hebben (alhoewel veranderd lichaam) als 20 jaar geleden en niet veel modegevoelige kleding kopen. Daarover meer in de blog over ontspullen.

Haar kamer in ons huis is leeg. Heel leeg. Best een raar gevoel als ik die kamer inloop. 21 jaar heb ik van haar heerlijke gezelschap mogen genieten. Mijn kleine meisje. Ze is inmiddels volwassen en nu dus uitgevlogen. Time to move on. Voor haar. En voor mij. Time for me om mijn droom te realiseren van wonen in een warm land met blauwe luchten en zon. Alle kinderen uit huis. Zo fijn dat ze haar plekje gevonden heeft. Nu ik nog! Haar huisje heeft ze in 2 dagen al zeer leuk ingericht. Ze is helemaal blij. En daar gaat het om.

Empty nest moeder met een leeg huis
maar geen leeg gevoel

Empty nest

Als empty nest moeder ga je een nieuwe fase in. Daarover had ik een interview in het blad Saar in februari dit jaar (mijn jongste dochter woonde toen 4 maanden bij haar zus vanwege afwezige huisgenoot). Ik plaatste daarover een post op LinkedIn waarin ik het volgende schreef:

Als ik empty nest syndroom intik lees ik het volgende: Het lege nest syndroom wordt ervaren door ouders waarvan de kinderen het huis uit gaan. Dit gaat vaak gepaard met veel gevoelens van leegte en verdriet...

Hmm, daar herken ik mij totaal niet in. Is het gek als je je als moeder niet leeg en verdrietig voelt als de kinderen het huis uit gaan? Word ik dan gezien als een ontaarde moeder?

Ik houd zielsveel van mijn 3 dochters. En natuurlijk is er verdriet bij het afscheid en een stilte en gemis in het begin. De reuring is weg. De aanwezigheid van een dierbare. De gezelligheid. Maar ook het rekening houden met, 'de dingentjes', het zorgen. De badkamer en keuken zijn als ik thuis kom nog net zo als toen ik wegging. Die avocado die ik wilde eten ligt er nog en er hangt niet ineens een lege wc-rol. Ik kan ook weer in mijn blote kont naar de wc 's nachts, hetgeen altijd al wel kon want daar doen wij niet moeilijk over, maar niet als haar vriendje bleef slapen. Je zal je schoonmoeder bloot tegenkomen op de overloop 's nachts. Dat is schrikken. Hahaha.

Het huis voelt inderdaad leeg, maar ik voel geen leegte in mij. Is dat gek?

Ik ben blij dat ik mijn dochters heb kunnen begeleiden naar zelfstandige, mooie, liefdevolle, jong volwassenen die het goed doen en mooie doelen en dromen hebben. Als ouders is het begeleiden van je kinderen in het leven ook steeds een stukje meer loslaten. Totdat ze het huis uitgaan en een eigen leven gaan leiden. En dan is het des te leuker als ze langskomen om te eten of om samen iets te doen.

Hun vader en ik hebben onze dochters al vanaf jongs af aan taakjes gegeven. Vanuit mijn oogpunt begeleid je kinderen tot zelfstandige mensen en dat worden ze niet door alles voor hun te blijven doen. De eerste keer dat ik aangaf dat ze zelf hun lunch (die toch in de vuilnisbak op school belandde) mochten klaarmaken werd mij niet in dank afgenomen. De eerste keer dat ik zei dat ze zelf bv de huisarts mochten bellen, vonden ze stom en eng. Maar met mij ernaast lukte het prima en vanaf dan konden ze ook dat zelfstandig.

Overal naartoe brengen ... jaaaaarenlang gedaan. Taxi Van Hove reed meerdere keren per dag, na werk, heen en weer naar de hockey, toneel, gym, tennis, zwemmen, vriendinnetjes... Totdat ik vond dat ze dat zelf konden. Niet altijd waren ze blij met mij. Want iéderéén wordt gebracht, mam! Ik deed nog genoeg ritjes hoor, maar het ging mij om het zelfstandig maken van mijn kinderen en zelf wat vrijheid krijgen.

De moraal van het verhaal: ik ben een empty nest moeder met een leeg huis maar geen leeg gevoel. Juist een vervuld gevoel. De liefde voor mijn dochters zit in mijn hart ❤️ ❤️ ❤️. Ik ben trots op ze en dankbaar dat wij ze hebben mogen begeleiden tot mooie zelfstandige jong volwassenen die hun eigen plekje hebben gevonden waar ze gelukkig zijn.

Geaarde moeder

De boven beschreven post op LinkedIn over het empty nest leverde veel reacties op. Het leek een soort taboe om uit te spreken dat je je niet leeg en verdrietig voelt als je kinderen het huis uit gaan. Een leeg huis, maar geen leeg gevoel. Alsof je dan een 'ontaarde moeder' bent. Maar het tegendeel bleek waar: zoveel reacties van moeders en vaders die hetzelfde gevoel hadden: in plaats van een leeg gevoel, geeft het een bevredigend en vervuld gevoel dat je je kinderen hebt begeleid naar leuke, sociale, zelfstandige jong volwassen met hun eigen dromen en idealen.

Ik denk dat je juist een 'geaarde moeder' bent als je niet afhankelijk bent van de invulling van jouw leegte door de kinderen. Je bent toch meer dan moeder alleen? Al voordat ze uit huis gaan. Ik denk dat het belangrijk is dat je als moeder ook je eigen behoeften mag vervullen, naast die van je kinderen. Nee is ook een antwoord. Zeker als ze ouder zijn en meer zelfstandig kunnen.

Het opgroeien en loslaten van je kinderen is een proces. Dat gebeurt niet van de ene op de andere dag. Daar groei je naartoe. Ze maken zich, en je laat ze, steeds een beetje losser en zelfstandiger. Tot het moment dat ...

5 oktober sta ik in de Vrouw

Februari stond ik in de Saar. 5 oktober sta ik in de Vrouw van de Telegraaf vanwege oktober borstkankermaand. Een kort artikel met grote foto over wat voor impact borstkanker op mij heeft gehad en wat het mij heeft gebracht. Daarin vertel ik over mijn beslissing naar het buitenland te gaan en over wat o.a. ademwerk, mind bewustzijn en PSYCH-K mij hebben gebracht.

Heb je al gelezen dat ik, samen met een andere coach, op 1 en 24 november een cacao- en verbonden adem workshop geef in Bergschenhoek? Ik kan niet wachten weer zo'n mooie workshop te mogen begeleiden en mensen in contact te helpen brengen met hun gevoel, hart, lichaam en onderbewuste. Om los te laten wat je niet meer dient. Je voelt je daarna ontspannen, licht, rustig en in verbinding met jezelf. Een heerlijk gevoel. Je kunt hier meer lezen over wat zo'n verbonden ademworkshop inhoudt. Je kunt je aanmelden bij info@feelthemagic.nl. Ik kan het nog een paar keer in Nederland organiseren voordat ik wegga. Zin in! Het is een eer om dit werk te mogen doen.

Geniet ... en nooit met mate!

Liefs

Daphne